۲۲/۰۲/۲۵نرخ فریم دوربین، سرعتی است که دوربین می‌تواند فریم‌ها را دریافت کند. سرعت بالای دوربین برای ثبت تغییرات در سوژه‌های تصویربرداری پویا و برای فراهم کردن توان عملیاتی بالا برای داده‌ها ضروری است. اگرچه، این توان عملیاتی بالا با یک نقطه ضعف بالقوه همراه است و آن حجم زیاد داده‌ها تولید شده توسط دوربین است. این می‌تواند نوع رابط مورد استفاده بین دوربین و رایانه و میزان ذخیره‌سازی و پردازش داده‌ها را تعیین کند. در برخی موارد، نرخ فریم ممکن است توسط نرخ داده رابط مورد استفاده محدود شود.
در اکثر دوربین‌های CMOS، نرخ فریم توسط تعداد ردیف‌های پیکسل فعال در فرآیند تصویربرداری تعیین می‌شود که می‌توان آن را با استفاده از یک منطقه مورد نظر (ROI) کاهش داد. معمولاً ارتفاع ROI مورد استفاده و حداکثر نرخ فریم با هم نسبت معکوس دارند - نصف کردن تعداد ردیف‌های پیکسل مورد استفاده، نرخ فریم دوربین را دو برابر می‌کند - اگرچه ممکن است همیشه اینطور نباشد.
بعضی از دوربین‌ها چندین «حالت خواندن» دارند که معمولاً امکان ایجاد تعادل بین کاهش محدوده دینامیکی و افزایش نرخ فریم را فراهم می‌کنند. برای مثال، اغلب دوربین‌های علمی ممکن است حالت «محدوده دینامیکی بالا» ۱۶ بیتی داشته باشند که با محدوده دینامیکی بالا، هم به نویز خواندن کم و هم به ظرفیت بالای چاهک کامل دسترسی می‌دهد. همچنین ممکن است حالت «استاندارد» یا «سرعت» ۱۲ بیتی نیز موجود باشد که تا دو برابر نرخ فریم را در ازای کاهش محدوده دینامیکی ارائه می‌دهد، یا از طریق کاهش ظرفیت چاهک کامل برای تصویربرداری در نور کم، یا از طریق افزایش نویز خواندن برای کاربردهای نور زیاد که این موضوع نگران‌کننده نیست.
